۱۳۹۳ دی ۲۷, شنبه

او

Her






نویسنده و کارگردان: اسپایک جونز

بازیگران: خواکین فینکس، ایمی ادمز، رونی مارا و اسکارلت یوهنسن

محصول سال 2014

برنده اسکار بهترین فیلمنامه غیراقتباسی


ما از چه چیز ساخته شده‌ایم؟ آیا چیزی بیش از توده‌ای سلول و مولکول هستیم ؟ عشق چیست؟ آیا چیزی بیش از فعل و انفعالات شیمیایی روی داده در مغز ماست؟

ری کرزویل[1] دانشمند آینده‌پژوه و نویسنده‌ی کتاب " تکینگی نزدیک است "[2]با مطرح کردن روند رشد نمایی قدرت پردازنده‌ها و همچنین سیر نزولی قیمت آنها در چند دهه‌ی اخیر، ادعا می‌کند تا سال 2020 قادر به خرید کامپیوترهایی خواهیم بود که قدرت پردازشی معادل با مغز آدمیزاد خواهند داشت. از آنجا به بعد برای اینکه بتوانیم مغزی مصنوعی داشته باشیم که دارای احساسات، شخصیت و تفکراتی مشابه انسان باشد و قادر به خیال پردازی، تصمیم‌گیری و بیان احساسات باشد تنها به برنامه‌نویسانی خلاق نیاز داریم.

 اگر بتوانیم تمامی ساختارهای مغز را با مدارهای الکتریکی جایگزین کنیم و تمامی کارکردهای آن را توسط نرم‌افزارهای مستقل و موازی تحت یک سیستم عامل یکپارچه مشابه‌سازی کنیم، آیا محصول بدست آمده دارای آگاهی هم خواهد بود؟ به راستی چه تفاوتی بین ما انسان‌ها و این کامپیوتر پیشرفته خواهد بود؟ هر اتفاقی که در ذهن ما روی می‌دهد در ذهن او هم اتفاق می‌افتد. اگر در مغز ما این اتفاقات به وسیله‌ی سلول‌های عصبی روی میدهد در او این کار را مدارهای الکترونیکی به عهده خواهند داشت. چرا باید خودمان را واقعی بدانیم و او را نه؟ آیا گوشت و پوست و سلول ذاتاْ برتری‌ای نسبت به آی سی و ترانزیستور و مس و آلومینیم دارند؟



 همین حالا هم بسیاری از نیازهایمان را که در گذشته نیازمند رابطه با دیگران بود با استفاده از وسائل الکترونیکی برآورده می‌کنیم. پاسخ تمام سوالهایمان را از گوشی‌های هوشمندمان میپرسیم. به منابع آنلاین بیشتر اعتماد داریم تا به افراد متخصص. بیشتر مکالماتمان از طریق اپلیکیشن‌های موبایل انجام میگیرد، پیام دوستانمان را نه با صدای خودشان بلکه بعد از گذشتن از مجراهای دیجیتال و الکترونیکی دریافت می‌کنیم.

 شاید بگویید پس ارتباطات انسانی چه می‌شود؟ متعجب شدن، اخم کردن، لبخند زدن، زبان درازی کردن را مگر می‌شود با کلام بیان کرد؟ اصلاً لمس کردن دیگران را چه می‌گویید؟ در آغوش کشیدن محبوب را با چه چیز جایگزین کنیم؟

ولی مگر نه اینکه همین الان هم خیلی‌ها محبوبشان را با حیوانات خانگی جایگزین می‌کنند؟ چه نیازی به پیدا کردن نیمه دیگرمان داریم اگر بشود آن را از اینترنت دانلود کنیم؟ کسی که پیر نمی‌شود، حافظه اش خطا نمیکند، ما را حتی بهتر از خودمان می‌شناسد، در هر زمینه‌ای که بخواهیم می‌توانیم با او ساعت‌ها صحبت کنیم و همیشه هم برای ما وقت دارد.

 اما اگر انسانی مصنوعی بسازیم آیا همان نقاط ضعف انسان‌های عادی را نخواهد داشت؟ پنهان‌کاری نخواهد کرد؟ قلبمان را نخواهد شکست؟ ما را تنها نخواهد گذاشت؟

 آیا ارزشش را خواهد داشت؟





[1] Ray Kurzweil
[2] The Singularity Is Near

۲ نظر:

Ar@GoL گفت...

این فیلم رو دارم اما هنوز ندیدم. انگیزه‌ای شد.
ادامه بده و مرتب بنویس.

Unknown گفت...

دو قدم از صد قدم به دیدن این فیلم نزدیک شدی :دی
چَشِم ;)